Inmiddels een hele hoop (toch wat saaie) simulator uren later eindelijk: vliegen in de Diamond 40 of zoals de stoere mensen het zeggen; de DA-40. Dit betekent een nieuwe fase van IFR (instrument flight rules) hierbij is het niet meer de bedoeling om naar buiten te kijken maar naar de twee mooie schermpjes voor je (zie foto onderaan).
Het IFR gedeelte is bedoeld om te leren vliegen in de wolken zonder enig zicht op waar, hoe hoog, of in welke richting je vliegt. Niet echt lastig omdat al die informatie nu op je scherm komt. Althans, in een perfecte situatie. Nu zit ik natuurlijk niet op een vliegopleiding om perfecte situaties te vliegen, vandaar dat de instructeur steeds dingen uit zet waardoor je het moet berekenen en procedures moet volgen.
Het enige nadeel aan Arizona is dat er niet zo veel wolken zijn, nu had mijn vorige instructeur daar een leuk ifr-brilletje voor maar nu moet ik het doen met de ‘hood’ wat dat is?
Raden! 3 foto's en ja ik weet het, t'is een lastige.
Wat je ook denkt dat de IFR-hood is, mijn punt is hopelijk duidelijk, het is niet echt meest modieus en ik durf zelfs te zeggen dat je er in de cockpit een beetje voor gek mee staat.
Bij een nieuw vliegtuig hoort natuurlijk ook een nieuwe instructeur. Een uiterst aardige vent! Zolang je maar geen fouten maakt, hem tegenspreekt, je minstens een uur eerder op school bent dan normaal, je minstens 8 uur per dag in de boeken zit, je perfect vliegt (ook al is het turbulent) en alle wetgevingsboeken uit je hoofd kent. Ach ja, zo verveel ik me niet.
Natuurlijk ook nog even snel ‘het weer’ bespreken, laat ik zeggen dat het woord warm een nieuwe betekenis voor mij heeft gekregen. Zoals je op de foto’s kunt zien bestaat de cockpit uit heel veel glas. Hierdoor is het misschien beter om in plaats van cockpit het woord broeikas te gebruiken. Vooral omdat het hier de afgelopen dagen rond de 37 graden is geweest, wat eigenlijk nog mee valt want de zomer moet nog beginnen!
Als afsluiting een gedachte experiment!: neem het vliegtuig van de foto hieronder en plaats het zo’n 1300 meter in de lucht. Vervolgens plaats je een piloot-studentje in de cockpit en geeft hem een van de drie foto-voorwerpen op zijn hoofd en laat hem natuurlijk gruwelijk zweten van de hitte. Vervolgens laat je hem heel hard rekenen omdat zijn instructeur al zijn hulpmiddelen heeft uitgeschakeld die hem ondertussen ook nog in een Oostblok-engels accent loopt af te blaffen omdat zijn hoogte 3 meter afwijkt.
Dát studentje, dát ben ik. Tof hè, want ik vlieg mooi wel DA-40! En ook al zijn de omstandigheden niet ideaal, zo leer je tenminste vliegen!
